🍻 Grzybica U Kota Zdjecia

Grzyb z rodziny Trichophyton, który wykryto u Pana powoduje występowanie na skórze głowy ognisk złuszczających. Sprawia, że włosy stają się matowe, szarawe, bardzo łamliwe, nierówno ułamane – wyglądają jak przystrzyżone. Na szczęście grzyb ten nie powoduje trwałego wyłysienia.

Grzybica skóry należy do jednych z najbardziej rozpowszechnionych kocich chorób. Niestety jest również zoonozą, czyli może przenosić się na ludzi. Na zakażenie najbardziej narażone są dzieci, ludzie starsi oraz osoby z obniżoną odpornością. Przyczyny i objawy grzybicy skóry u kotów Chorobę tę wywołują dermatofity, czyli pasożytnicze grzyby, które bytują na skórze zwierząt, czerpiąc substancje odżywcze w jej komórek. Poza organizmem żywiciela, w korzystnych warunkach, ich zarodniki mogą przetrwać do 4 lat. Koty najczęściej atakowane są przez grzyba z gatunku Microsporum canis. Podobnie, jak w przypadku ludzi, najbardziej zagrożone są osobniki bardzo młode, starsze i z obniżoną odpornością, a więc chore. Bardziej podatne na zakażenie są także zwierzęta długowłose, ponieważ podczas pielęgnacji z długiego futra trudniej jest usuwać zarodniki podczas jego pielęgnacji. Grzybica skóry rozprzestrzenia się zarówno przez kontakt bezpośredni, jak i pośredni. Nasz kot może zatem zarazić się nią od innego zwierzęcia (nie musi być to kot, jako że choroba atakuje różne gatunki ssaków) lub poprzez przedmioty codziennego użytku, np. szczotki, legowiska, miski, a nawet ludzkie ubrania. Zarodniki grzybów mogą być przenoszone również przez pchły, wszy czy wszoły. Walkę z grzybicą utrudnia fakt, że zakażenie może u wielu kotów (i przedstawicieli innych gatunków) przebiegać bezobjawowo. Takie pozornie zdrowe zwierzaki roznoszą zarodniki w swoim otoczeniu. Innym problemem jest to, że objawy choroby, jeśli już wystąpią, nie zawsze są typowe. Na przykład niektóre koty odczuwają silne swędzenie, inne bardzo słabe, a jeszcze inne nic nie swędzi. U jednych włosy niemal wcale nie wypadają, u innych sypią się garściami. Na skórze zwierzaków mogą się ponadto pojawić strupy lub zmiany zapalne. Ogólnie mówiąc prawidłowe zdiagnozowanie grzybicy nie jest wcale takie proste, dlatego lepiej zostawić to specjaliście, czyli lekarzowi weterynarii. Leczenia także lepiej nie podejmować na własną rękę. Leczenie grzybicy skóry u kotów Grzybica skóry u kotów jest chorobą uleczalną, ale leczenie bywa długotrwałe i uciążliwe. Zastosowanie mają zarówno leki wewnętrzne, jak i zewnętrzne. Przed kuracją trzeba zwykle zwierzaka dokładnie wystrzyc (szczególnie długowłosego), ponieważ futro utrudnia preparatom grzybobójczym dotarcie do skory, a więc zmniejsza ich skuteczność. Istnieją również dość skuteczne szczepionki przeciwgrzybicze, które można podawać zarówno kotom zdrowym, jak i chorym. W pierwszym przypadku uodparniają na zakażenie zarodnikami grzybów, w drugim zaś przyśpieszają proces leczenia. W terapii ważne jest ścisłe przestrzeganie zaleceń lekarza i stosowanie leków jeszcze przez jakiś czas po ustąpieniu objawów. Należy również dbać o higienę osobistą i pupila oraz regularnie sprzątać pomieszczenie, w którym przebywa chory zwierzak. Tekst: Jacek P. Narożniak Zdjęcie: Zapisz się do newslettera, a otrzymasz 5% rabatu na zakupy! Super oferty e-sklepu Kakadu na Twój email atrakcyjne wyprzedaże ♥ wyjątkowe promocje ♥ kody rabatowe Profil autora na Google+ Grzybica u kota to choroba o charakterze grzybiczym. Jest to spowodowane przez zarodniki - dermatofity. Głównym dotkniętym obszarem jest najczęściej skóra, ale może to dotyczyć także sierści i pazurów zwierzęcia. Zwierzęta uliczne mają specyficzną odporność, a choroba często ustępuje samoistnie. Jednak koty domowe wymagają leczenia

Fot. rodrigobellizzi / Opublikowano: 13:05Aktualizacja: 13:28 Przy grzybicy skóry często stosuje się leczenie domowymi sposobami lub maściami dostępnymi bez recepty w aptece. Warto jednak każdą zmianę grzybicową skonsultować z lekarzem dermatologiem. Skieruje on pacjenta na badania posiewowe, które dadzą odpowiedź na pytanie, jaki rodzaj grzyba spowodował schorzenie. Wówczas przepisane leki będą bardziej skuteczne, a leczenie potrwa krócej. Rodzaje grzybic skóryJak wygląda grzybica skóry?Grzybica skóry ‒ leczenieGrzybice skórne u dzieci Grzybica skóry może dotyczyć niemal każdej części ciała, zarówno tej suchej, jak i pokrytej błoną śluzową. Grzybica skóry głowy wywoływana jest przez dwa rodzaje grzybów chorobotwórczych – drożdżaki i dermatofity. Warto zaznaczyć, że patogeny te różnią się mechanizmem działania na człowieka. Dermatofity mogą naturalnie bytować na różnych obiektach (zwierzętach, ziemi i różnych przedmiotach) i przenoszone są na człowieka w wyniku braku higieny. Drożdżaki z kolei występują w organizmie człowieka, ale uaktywniają się tylko wówczas, gdy dochodzi do obniżenia odporności. Dlatego też grzybica na skórze może pojawić się w czasie przeziębienia, infekcji wirusowej lub przedłużającej się antybiotykoterapii. W przestrzeni zakupowej HelloZdrowie znajdziesz produkty polecane przez naszą redakcję: Odporność WIMIN Twój mikrobiom, 30 kaps. 79,00 zł Odporność, Good Aging Naturell Witamina D 1000mg, 365 tabletek 70,00 zł Zdrowie umysłu, Odporność, Good Aging, Energia, Beauty Wimin Zestaw z głębokim skupieniem, 30 saszetek 139,00 zł Odporność Naturell Immuno Kids, 10 saszetek 14,99 zł Odporność, Good Aging, Energia, Mama, Beauty Wimin Zestaw z myślą o dziecku, 30 saszetek 139,00 zł Rodzaje grzybic skóry Jedną z odmian grzybicy jest grzybica skóry gładkiej, czyli drobnozarodnikowa. Przy tym rodzaju grzybicy skóry objawy obejmują drobną łuszczycę, stan zapalny, niewielkie wykwity w formie pierścieni oraz zapalenie i rogowacenie mieszków włosowych. Obserwuje się ją przede wszystkim na barkach, szyi, karku oraz klatce piersiowej. Grzybica drobnozarodnikowa powodowana jest przez grzyby z rodziny Miscosporum pochodzenia zwierzęcego i może być przenoszona przez koty i psy. Grzybica skóry twarzy, która długo pozostaje nieleczona, może przekształcić się w chorobę przewlekłą. Wykwity przenoszą się wówczas z twarzy na inne części ciała. W najbardziej zaawansowanych chorobowo sytuacjach mogą pojawić się białe plamy na skórze, szczególnie w pachwinach, na pośladkach i kończynach dolnych. Aby wiedzieć, jak wygląda grzybica skóry bez białawego nalotu na stopach czy dłoniach, należy odpowiedzieć sobie na kilka pytań. Po pierwsze, warto przyjrzeć się dokładnie skórze i stwierdzić, czy nie jest ona zaczerwieniona i sucha. Przy grzybicy skóry stóp między palcami mogą znajdować się drobne pęcherzyki (głównie między czwartym a piątym palcem). W przypadku grzybicy skóry dłoni dochodzi często do nadmiernego łuszczenia się naskórka, a nawet silnego rogowacenia, co może sprawiać, że skóra schodzi z dłoni całymi płatami. Zobacz także Grzybica skóry ‒ leczenie W przypadku grzybicy skóry leczenie może trwać od kilku do kilkunastu tygodni. Wszystko zależy od rodzaju grzyba atakującego skórę oraz stopnia zaawansowania choroby. Jednokrotne zakażenie często powoduje nawroty, co może skutkować nadkażeniami oraz rozwojem innych chorób ogólnoustrojowych. Skuteczne leczenie opiera się na przyjmowaniu leków z substancjami grzybobójczymi, zwykle w postaci maści, żelu, aerozolu, kremu lub płynu do smarowania. Lekarz powinien skierować pacjenta na badania posiewowe, dzięki którym będzie mógł przepisać lek dedykowany do danego rodzaju grzyba. Przy łagodnych stadiach grzybicy skóry gładkiej, leczenie trwa krótko – od tygodnia do dwóch. Bardziej zaawansowane lub przewlekłe stadia zakażeń grzybiczych wymagają długotrwałego leczenia – nawet do kilku miesięcy. Aby zastosować leczenie domowymi sposobami, należy najpierw skonsultować się z lekarzem. Do sprawdzonych i skutecznych metod należy np. moczenie skóry w ciepłej wodzie z dodatkiem olejków eterycznych, aloesu lub naparu z rozmarynu. Grzybice skórne u dzieci Grzybica skóry u dzieci nie należy do rzadkości. Maluchy zarażają się nią na przykład na basenie, na sali gimnastycznej lub przez korzystanie ze wspólnych ręczników lub akcesoriów do włosów. Ryzyko zarażenia się grzybem wzrasta przy kontakcie z zakażonym zwierzęciem. Nie bez znaczenia jest także długie leczenie farmakologiczne glikokortykosteroidami lub lekami immunosupresyjnymi, a także współwystępowanie cukrzycy. Okazuje się, że grzybica wieku dziecięcego dotyka częściej chłopców niż dziewczynki. Grzybica skóry owłosionej u dzieci objawia się miejscowym przerzedzeniem włosów i łysieniem. W obrazie klinicznym widać, że miejsca te są zaczerwienione i pokryte rumieniem. Włosy są znacznie osłabione przez zarodniki i grzybnie. Kiedy grzybica owłosionej skóry głowy przenosi się na kark lub twarz, często przebiega z ropnym obrzękiem, co wydłuża okres leczenia. U niemowląt grzyby z rodzaju Candida mogą wywoływać pieluszkowe zapalenie skóry, co spowodowane jest kontaktem z wydzielinami i specyficznymi warunkami panującymi w miejscu noszenia pieluszek (ciepło oraz wilgoć). Aby zapobiec pieluszkowemu zapaleniu powodowanemu przez grzyby, warto regularnie przecierać pupę niemowlaka chusteczką nasączoną delikatnym środkiem pielęgnującym, a także zasypywać ją pudrem, który wchłonie wilgoć. Treści zawarte w serwisie mają wyłącznie charakter informacyjny i nie stanowią porady lekarskiej. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Paulina Kłos-Wojtczak Obecnie prowadzę badania nad wpływem drażnienia nerwu błędnego na procesy pamięci u ludzi i zwierząt. Współpracuję jako redaktor naukowy z magazynami "Wiedza i Życie", "Sekrety medycyny", "Świat mózgu" oraz portalem Zobacz profil Podoba Ci się ten artykuł? Powiązane tematy: Polecamy

Rozwolnienie u kota może zagrażać zdrowiu i życiu zwierzęcia, bo doprowadza do odwodnienia organizmu. Zatwardzenie u kota. O zatwardzeniu u kota mówimy wtedy, gdy ten nie załatwił się od 2-3 dni lub często próbuje oddać stolec, ale niestety bez większych efektów. Pupil może wówczas popiskiwać, miałczeć i przyjmować skuloną

Właściwie to nie wiem, czy trzeba komukolwiek tłumaczyć, co to jest grzybica skóry, bo chyba każdy z nas coś na ten temat słyszał. No, ale skoro zabrałem się za temat grzybicy u kotów, to powiem, że to choroba wywołana przez pasożytnicze grzyby, które rosną w skórze zwierząt. Niestety, gdy nasz futrzak na nią zachoruje, musimy zachować dużą ostrożność i przestrzegać higieny, by uniknąć zarażenia się. Grzybica skóry przenosi się przez przedmioty i poprzez bezpośredni kontakt z chorym zwierzęciem. Oznacza to, że najbardziej narażone są koty wychodzące, bo raczej rzadko używamy do czesania naszego kota cudzych grzebieni i szczotek. Początkowo, w pierwszym stadium, objawy mogą być zupełnie niezauważalne. Jak długo tak będzie, to już bywa różne. Po jakimś czasie objawy się nasilają i stają się widoczne. Na skórze kota zaczynają pojawić się zaczerwienienia, strupy i łuski. Włosy stają się kruche i łamliwe, i zaczynają wypadać. Szczególnie, gdy zakażeniu grzybicą towarzyszy świąd – kot intensywnie się drapie i wyrywa sobie włosy. Niestety rozdrapuje również rany i przyśpiesza rozprzestrzenianie się choroby. Tempo rozwoju choroby jest różne u różnych zwierząt i zależy ponoć od wrodzonej odporności. Słyszałem kiedyś, że grzyb w ogóle nie ima się skóry niektórych ludzi i zwierząt, ale nie wiem, ile w tym prawdy. Doświadczony lekarz weterynarii nie będzie miał problemów z rozpoznaniem grzybicy skóry u kota, mimo że jej objawy są podobne do objawów kilku innych chorób. Na pewno jednak zleci dokładniejsze badania laboratoryjne, by określić z jakim grzybem ma do czynienia. Dzięki temu będzie mógł zaordynować skuteczniejsze lekarstwa. Leczenie grzybicy jest długotrwałe i żmudne. Kłopot z kotami jest jednak taki, że maści przeciwgrzybicze to one sobie zlizują. Istnieją już jednak szczepionki, które przyspieszają leczenie chorych kotów i uodparniają koty zdrowe. Zdjęcie:

Jeżeli kot nie je przez dłuższy czas, może u niego dojść do powikłań, jak stłuszczenie wątroby! Każdy problem zdrowotny bez względu czy jest to grzybica u kota, wyczuty pod skórą guz, wymioty, wylizywanie sierści, czy koci katar, który ma kotek, wymaga interwencji lekarza weterynarii. Choroba drożdżyca inaczej zwana też kandydoza, kandydiaza, bielnica, moniliaza wywoływaną przez drożdżopodobne grzyby, najczęściej z rodzaju Candida. Znanych jest ponad 200 gatunków należących do rodzaju Candida, jednakże zakażenia u ludzi wywołuje niewiele z nich. Grzyby te stanowią bogatą mikroflorę w środowisku naturalnym. Niektóre gatunki mogą wchodzić w skład naturalnej mikroflory zwierząt i człowieka. Drożdżycę rozpoznaje się głównie poprzez badania mikroskopowe i hodowlane. Zakażenia powierzchniowe obejmują: zakażenia skóry, kandydozę jamy ustnej i gardła, zapalenie przełyku, zakażenie paznokci i tkanek okołopaznokciowych, kandydozę pochwy i sromu. Zakażenia inwazyjne to kandydemia (czyli obecność drożdżaka we krwi) oraz często po niej następujące: zakażenie otrzewnej, zakażenie kości i stawów, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, infekcje oka, zapalenie pęcherzyka żółciowego i dróg żółciowych, zapalenie wsierdzia, osierdzia i mięśnia sercowego, zapalenie płuc, zakażenie układu moczowego i infekcja trzustki. Zakażenia układowe - również postać inwazyjna choroby, jednak ograniczona do jednego narządu, np. grzybicze zapalenie wsierdzia. Może być również skutkiem zakażenia uogólnionego z dominacją objawów ze strony jednego narządu. Jednym z przejawów kandydoza mogą być pleśniawki, błon śluzowych jamy ustnej, wynikające z osłabienia dzieci i dorosłych cierpiących na niestrawność lub inne choroby. Domowe leczenie grzybicy prącia i napletka =>> Domowe sposoby na grzybice paznokci =>> Co przyczynia się do rozwoju kandydozy? Czynnikami predysponującymi sprzyjającymi aktywacji grzybów z rodzaju Candida u człowieka może być: naruszenie higieny jamy ustnej, anomalie języka (język zgięty itp.), Cechy wieku (wczesne dzieciństwo, okres starczy), niewłaściwa higiena protez ruchomych, ciąża, dieta (wzrost ilości węglowodanów), palenie tytoniu, choroby endokrynologiczne, choroby krwi, stany niedoboru odporności, antybiotykoterapia, napromienianie i uczulenie organizmu, niedobór witamin z grupy B, C itp. U niemowląt rozwojowi kolonizacji drożdżakowej sprzyja kwasica w jamie ustnej oraz dysbioza i morfologiczna i funkcjonalna niedojrzałość błony śluzowej jamy ustnej. Jak przebiega kandydoza jamy ustnej? Kandydoza jamy ustnej może być ostra i przewlekła. Najczęstszą postacią jest ostra rzekomo błoniasta kandydoza, znana jako pleśniawka, która występuje często u noworodków. Może to dotyczyć dowolnej części jamy ustnej i gardła, najczęściej policzków, rzadziej podniebienia, języka, a następnie innych części. Najpierw są naloty kropkowane, ziarenka białego koloru, a następnie filmy przypominające zsiadłe mleko, mające zsiadły wygląd. Płytkę można łatwo usunąć poprzez zeskrobanie szpatułką, po czym widać jej jasnoczerwoną podstawę, czasem z krwawiącą powierzchnią. Plamy na płytce mogą łączyć się, tworząc białawe płytki, rozprzestrzeniając się na całą błonę śluzową jamy ustnej, gardła, tworząc ciągły film. Zmiany z reguły są bezbolesne, chociaż wtórne (z urazami,przywiązanie flory bakteryjnej), może dojść do erozji i owrzodzeń. W przypadku erozji płytka nazębna może przybrać brązowo-brązowy odcień. Przewlekła postać rzekomo błoniasta występuje u pacjentów zakażonych wirusem HIV. Postać ostra zanikowa najczęściej dotyka język, często jest powikłaniem po antybiotykoterapii, zastosowaniu miejscowych kortykosteroidów. Tej formie kandydozy towarzyszy silny ból, pieczenie i suchość w jamie ustnej. Przewlekła zanikowa postać kandydozy jamy ustnej występuje częściej u osób starszych noszących protezy. Przewlekła postać hiperplastyczna występuje częściej u palaczy. Istnieją inne formy kandydozy jamy ustnej. Kandydoza kącików ust lub napad kandydozy może towarzyszyć dowolnej z wymienionych postaci kandydozy jamy ustnej lub rozwijać się niezależnie. Dzieci z napadem drożdżakowym często mają nawyk ssania kciuka, częste lizanie i gryzienie kącików ust oraz uzależnienie od gumy do żucia. Innymi przyczynami napadów mogą być bakterie, niedobór witamin. Zwykle napad występuje w obu fałdach kącików ust. Obraz kliniczny przedstawia rumień i pęknięcia w kącikach ust, widoczne są łatwo usuwalne płytki. Uszkodzenia są bolesne przy otwieraniu ust i poruszaniu ustami. Grzybica paznokci najczęściej dotyczy stóp, choć może również rozwinąć się w obrębie paznokci u dłoni. Objawy, które mogą się pojawić to: zwiększona chropowatość płytki, pojawianie się na niej nierówności i bruzd, zmiana zabarwienia paznokcia na kolor żółtawy lub brązowy, oddzielenie się płytki od łożyska. ^{Wiesz, że grzybicą możesz zarazić się od Twojego psa, czy kota, nawet jeśli zwierzak nie ma objawów choroby? Grzybica skóry psa jest szczególnie niebezpieczna dla dzieci i osób starszych. Grzybica u psa Oceniając kupowanego szczeniaka czy kociaka wielu parametrów zdrowotnych, nie dysponując wiedzą medyczną nie jesteśmy w stanie określić. Zawsze jednak należy ocenić wygląd największego organu – czyli skóry. To właśnie na niej możemy gołym okiem zauważyć wszelkie patologie, ubytki i wyłysienia, oraz zaobserwować obecność pasożytów. Jakiekolwiek odstępstwa od normy w wyglądzie futerka są jednym z decydujących czynników przy nabywaniu zwierząt. Dużą grupę chorób objawiających się na skórze stanowią grzybice i to właśnie tę problematykę postaram się przybliżyć w niniejszym artykule. Dowiesz się z niego co to jest grzybica, jakie są przyczyny i objawy grzybicy, oraz jak wygląda leczenie tej bardzo zaraźliwej choroby. Grzybica u psa i kotaCo to jest Dermatofitoza?Czynnik etiologiczny dermatofitozJak mój pies/kot może zakazić się grzybicą?Dlaczego nie każdy osobnik choruje?Czynniki sprzyjające zakażeniu dermatofitamiOwadyWarunki zoohigieniczneKąpieleRodzaj dietyPrzyjmowane lekiWiek zwierzęciaPredyspozycje rasoweMechanizm powstawania chorobyGrzybica u psa i kota objawyGrzybica skóry u psa i kota zdjęciaRozpoznawanie grzybicyWywiadBadanie kliniczneBadania dodatkoweLeczenie grzybicy u psa i kotaLeki przeciwgrzybiczneOczyszczanie środowiska życiaSzczepionka przeciw grzybicyGrzybica od kota i psa u ludzi Grzybica skóry są to wysoce zaraźliwa choroba zwierząt i człowieka wywoływana przez mikroskopijne grzyby. Dotyczy skóry i jej wytworów. Ważną cechą opisującą tę grupę chorób jest ich bardzo wysoka zaraźliwość, co w praktyce oznacza łatwe szerzenie się choroby między osobnikami podatnymi, w tym między zwierzętami, a człowiekiem. Ponadto grzybice uważane są za jedną z głównych i zarazem najpoważniejszych przyczyn zakaźnych zapaleń skóry u zwierząt. Będąc doskonałym naśladowcą innych chorób, grzybica często stwarza poważne trudności w diagnozowaniu i poprawnym leczeniu. Grzybice stanowią bardzo dużą grupę chorób, którą trudno jednoznacznie zdefiniować, ale ogólnie możemy je podzielić na: grzybice skórne, grzybice narządów wewnętrznych. Grzybice narządów wewnętrznych, będąc bardzo poważnymi chorobami, na szczęście nie są w naszym klimacie zbyt częste, ponieważ dotyczą przede wszystkim zwierząt żyjących w cieplejszych strefach klimatycznych. Grzybice skórne zaś, szczególnie dermatofitozy, mogą być rzeczywiście problemem w przypadku niejednego zwierzęcia i z uwagi na częste występowanie to właśnie głownie o nich będzie ten artykuł. Co to jest Dermatofitoza? Dermatofitoza to choroba skóry i jej wytworów, a więc włosów, pazurów i naskórka wywoływana przez grzyby posiadające plechę wielokomórkową, czyli dermatofity wykorzystujące keratynę. Termin dermatofit oznacza w prostym tłumaczeniu „roślinę skórną” będący wielokomórkowym złożonym tworem. W zależności od środowiska, w jakim żyją dzielimy je na: dermatofitozy geofilne (bytują i namnażają się w glebie, ziemi, wykorzystując przy tym substancje organiczne i nie stanowią dużego zagrożenia dla ssaków), dermatofitozy zoofilne występujące u zwierząt, które zawsze są chorobotwórcze, dermatofitozy antropofilne bytujące u ludzi. Dermatozy antropofilne i dermatozy zoofilne nie rozmnażają się w otoczeniu zwierząt, ale mogą występować w nim w formie przetrwalników, także na sierści zwierząt. Warto też wspomnieć o grupie zakażeń grzybami jednokomórkowymi, czyli drożdżakami z rodzaju Malassezia, bądź Candida, które choć są czynnikiem sprawczym chorób skóry (malazezioza skóry czy zapalenie przewodu słuchowego zewnętrznego) to do dermatofitoz nie należą. Czynnik etiologiczny dermatofitoz Główną przyczyną dermatofitoz u psów i kotów są następujące gatunki grzybów: Microsporum canis, Microsporum gypseum, Microsporum persicolor, Trichophyton mentagrophytes, Trichophyton verrucosum. Najważniejszym grzybem z tej grupy bezdyskusyjnie pozostaje Microsporum canis będący, jak się szacuje, powodem ponad 90% wszystkich dermatofitoz u kotów i psów. W zdecydowanej większości przypadków występuje on u kotów, które to pozostają naturalnym żywicielem – rezerwuarem tych zakażeń. Często też mamy przypadki zakażenia subklinicznego i długotrwałego nosicielstwa, szczególnie u młodych osobników w wieku do roku lub tych żyjących w dużych skupiskach, takich jak schroniska, a więc narażonych na stres. Zdarzają się również przypadki zarażenia grzybicą u psów na skutek bezpośredniego kontaktu z chorym kotem. Z przypadkami bezobjawowego nosicielstwa najczęściej spotykamy się u kotów długowłosych oraz tych w wieku powyżej drugiego roku życia. Pamiętajmy, że u nosiciela, choć grzyby się namnażają i tym samym uwalniają do środowiska zewnętrznego, objawów klinicznych brak, a więc kot wygląda na normalnego, zdrowego osobnika stanowiąc przy tym zagrożenie dla otaczających go zwierząt i ludzi. Pozostałe gatunki grzybów rzadziej są powodem chorób u zwierząt, ponieważ przypada na nie tylko około 10% przypadków: Microsporum gypseum będąc grzybem geofilnym, bytującym w glebie stanowi zagrożenie głównie dla psów, które kopią nory, dziury lub zagrzebują pokarm. Trichophyton mentagrophytes z kolei to dermatofit zoofilny występujący u dorosłych gryzoni. Trichophyton verrucosum bytuje głównie u bydła i z oczywistych względów dotyczy terenów wiejskich i zwierząt tam żyjących. Zarodniki Microsporum canis przedstawiono poniżej. Zarodniki grzyba microsporum canis | źródło: wikipedia Zarodniki grzyba m. Canis | źródło: wikipedia Jak mój pies/kot może zakazić się grzybicą? Dermatofity, jak już wspominałem, są złożonymi organizmami, które tworzą grzybnie, a dzięki zdolności produkowania keratynazy i enzymów proteolitycznych potrafią wykorzystywać główne białko naskórkowe, jakim jest keratyna. W wyniku fragmentacji strzępek powstają artrospory – zarodniki będące formą zakaźną tych grzybów. Są one niezwykle oporne w środowisku suchym, gdzie przetrwać mogą nawet rok, szybko niszczy je natomiast wysoka temperatura wynosząca około 100° C. Dzięki temu, że mogą długo bytować w bezpośrednim otoczeniu, wiele zwierząt może być przenosicielami zarodników na własnej sierści. W złuszczonym naskórku, którego przecież gołym okiem nie widać, mogą zachować zdolność zakażenia przez wiele miesięcy, podobnie jak w wypadniętych włosach, którymi zawsze przecież skażone są posłania zwierząt, dywany, meble, ściany w mieszkaniach, podłogi czy firany i zasłony. Ważną rolę w rozprzestrzenianiu się zakażenia dermatofitami odgrywają też szczotki, grzebienie, wspólne miski czy pluszaki – zabawki, gryzaki. Zarodniki grzybów obecne w kurzu czy pyle bez większych problemów przedostają się nawet do pomieszczeń i miejsc, gdzie chore zwierzęta nie bytują. Można powiedzieć, że są praktycznie wszędzie. Oczywiście nie sposób zapomnieć o kontakcie bezpośrednim między osobnikami, które poprzez wspólne zabawy, otarcia skóry, ale też walki mogą się wzajemnie zakażać grzybicą. Przenosicielem zarodników mogą być także wszelkie ektopasożyty żyjące na naszych zwierzętach, a więc: pchły, wszy, wszoły, owady latające, jak na przykład muchy. Widzimy więc, że grzyby i ich zarodniki otaczają nas dookoła i dzięki łatwemu rozprzestrzenianiu oraz zdolności długiego przetrwania w środowisku stanowią powszechne zagrożenie. Dlaczego nie każdy osobnik choruje? Otóż mamy trzy możliwości skutków kontaktu zwierzęcia z zarodnikami grzybów. Po pierwsze brak infekcji, a jedynie zanieczyszczenie skóry, kiedy osobnik staje się biernym przenosicielem zarodników sam przy tym nie chorując. W drugim przypadku zwierzę może stać się czynnym przenosicielem zarodników, kiedy to mamy do czynienia z kolonizacją grzybów. Przebiega ona najczęściej bezobjawowo lub w formie łupieżu jako jedynego objawu klinicznego. I wreszcie kolonizacja zarodników może dawać objawy kliniczne – zmiany skórne – mówimy wówczas o chorobie grzybiczej z typowymi objawami, które sam jako właściciel możesz zaobserwować. Od czego więc zależy, z którą z tych trzech sytuacji będziemy mieli do czynienia? Otóż bardzo istotne są czynniki predysponujące do zakażenia oraz stan układu odpornościowego zwierzęcia. Czynniki sprzyjające zakażeniu dermatofitami Czynniki sprzyjające zakażeniu dermatofitami Nie każde zwierzę mające kontakt z zarodnikami grzybów wykazuje objawy kliniczne grzybicy. Istnieje wiele czynników sprzyjających wystąpieniu klinicznej postaci grzybicy, o którym z perspektywy opiekuna zwierzęcia warto wiedzieć. Owady Przede wszystkim, co wydaje się oczywiste, trzeba dbać o swego podopiecznego. Nie pozwólmy, aby miał pchły, wszoły, wszy, oraz aby nie był również kąsany przez meszki czy muchy. Mogą one być one przenosicielami zarodników z jednej strony, z drugiej zaś mogą powodować świąd objawiający się koniecznością drapania, a więc powodować w konsekwencji otarcia naskórka czy mechaniczne mikrourazy skóry. Urazy naskórka to lepsze warunki do wnikania zarodników dermatofitów. Warunki zoohigieniczne Niezwykle istotne pozostają też czynniki środowiskowe prowadzące do obniżenia odporności zwierzęcia, w tym odporności miejscowej skóry. Wszelkim grzybicom wybitnie sprzyja wysoka temperatura i duża wilgotność powietrza. Dbajmy więc o właściwe warunki zoohigieniczne, w jakich żyją nasi podopieczni unikając choćby nadmiernego zagęszczenia, z którym nieodłącznie związany jest stres (szczególnie w przypadku kotów). To właśnie stres i wydzielanie hormonów steroidowych obniża odporność organizmu czyniąc go bardziej podatnym na zarażenie grzybicą. Kąpiele Nie zalecałbym również kąpieli w naturalnych zbiornikach wodnych, stawach, zalewach, rowach czy na rozlewiskach, ponieważ wielokrotnie kończy się to chorobą zapalną skóry, świądem i w konsekwencji wtórnymi chorobami skóry, w tym grzybicą. Rodzaj diety Bardzo ważne jest także odpowiednie zbilansowane żywienie zwierząt, ponieważ niedobory składników odżywczych w karmie, w szczególności białka, niezbędnych nienasyconych kwasów tłuszczowych albo cynku, miedzi, siarki, witamin A i D prowadzą do spadku odporności skóry. Przy sprawnie działającym układzie odpornościowym grzyby naprawdę mają bardzo utrudnione zadanie i nie są w stanie swobodnie się namnażać, a wszelkie choroby powodujące choćby wyniszczenie wybitnie predysponują do ujawnienia się klinicznej grzybicy. Przyjmowane leki Nie bez znaczenia pozostają również stosowane leki (np. hormony sterydowe, cytostatyki), które lecząc jedną chorobę mogą sprzyjać innej. Nie wywołujmy więc sztucznie, jeśli absolutnie tego nie musimy robić, stanu immunosupresji (obniżenia odporności) u naszych zwierząt. Wiek zwierzęcia Istotny jest fakt, że grzybicy sprzyja młody wiek zwierząt, co związane jest z jeszcze niezbyt sprawnie działającym układem immunologicznym, a także starszy wiek psa i kota, co z kolei wynika z naturalnego spadku odporności. Predyspozycje rasowe Grzybica może wystąpić u każdego psa i kota bez względu na płeć czy rasę, ale częściej notujemy ją u: kotów perskich, kotów egzotycznych, kotów ras długowłosych, pekińczyków, psów, które kontaktują się ze zwierzętami dzikimi. Mechanizm powstawania choroby Z zarodników, które przylegają do warstwy rogowej naskórka kiełkuje grzybnia, co powoduje ujawnienie się objawów chorobowych. Rozgałęzione strzępki grzybni wrastają do torebek włosowych, gdzie rozpadają się na zarodniki. Co istotne dermatofity będąc wrażliwe na podwyższoną temperaturę nie penetrują głębszych warstw naskórka. Rosnący więc włos ulega ułamaniu tuż nad swoją pochewką, a cebulka włosowa pozostaje zdrowa. W powierzchownych warstwach skóry może powstać stan zapalny, jednak w dużej mierze zależy to od gatunku grzyba i odporności gospodarza. Jest to o tyle istotne, że tylko ten nawet minimalny stan zapalny może spowodować powstanie odporności komórkowej, która ma znaczenie ochronne. Gdy więc nie ma zapalenia nie powstaje też odporność komórkowa i nie będziemy mieli zdrowienia. Wówczas najprawdopodobniej wystąpi reinfekcja. Grzybica u psa i kota objawy Grzybice często przysparzają dość poważnych trudności diagnostycznych z uwagi na bardzo zróżnicowane objawy kliniczne oraz fakt, że większość chorób skóry przypomina swym wyglądem zmiany grzybicze. Grzybica będzie więc szczególnie dotyczyła osobników młodych, poniżej roku i będzie objawiała się plackowatymi, owalnymi wyłysieniami z łuszczącym się naskórkiem. Zmiany grzybicze będą przypominały pierścień z centralną częścią lekko zaczerwienioną i obwodowo występującymi grudkami, strupami i czerwoną obwódką. Włosy ulegają ułamaniu kilka milimetrów nad powierzchnią naskórka, a skóra może być pokryta szarym nalotem (przypominającym popiół z papierosa) lub otrębiastym łupieżem. Zmiany skórne mogą przypominać, jak się to określa w literaturze fachowej – oszronione ściernisko. Po kilku tygodniach zmiany grzybicze mają tendencje do porastania włosem od środka. Grzybica z reguły nie jest chorobą świądową, nie powoduje konieczności uciążliwego drapania się. Czasem może występować umiarkowany świąd, ale jest to uzależnione od ewentualnego stanu zapalnego, wywoływanego przez grzyba. Co istotne, objawów ogólnych w postaci gorączki, spadku apetytu, chudnięcia nie obserwujemy. Samopoczucie chorego zwierzęcia pozostaje bez zmian, podobnie jak jego aktywność fizyczna manifestująca się chęcią do zabawy. U kotów miany grzybicze lokalizują się głównie: na głowie, w okolicy uszu, na grzbiecie nosa, na kończynach, czasem na bokach ciała, na ogonie, na brzuchu. U psów natomiast rozkład zmian jest bardziej przypadkowy i nie ogranicza się do głowy, może lokalizować się wszędzie. Skóra zaatakowana przez grzyba może wyglądać jakby była posypana mąką. U osobników starszych możemy zaobserwować jedynie lekki łupież lub przerzedzenie sierści. Czasem też dochodzi do nadkażeń bakteryjnych objawiających się w formie sączących wykwitów i strupów, ale przypadki te nie są częste. Grzybica skóry u psa i kota zdjęcia Poniżej przedstawiono przykładowe zdjęcia przedstawiające grzybice u zwierząt. Grzybica u psa Grzybica na głowie kota Grzybica u kota Rozpoznawanie grzybicy Należy pamiętać, że grzybica skóry u zwierząt jest doskonałym naśladowcą innych chorób dermatologicznych i na podstawie samych objawów nie powinno stawiać się rozpoznania i podejmować leczenia. Rozpoznanie zawsze powinno więc opierać się: wywiadzie, badaniu klinicznym, badaniach dodatkowych. Wywiad Diagnostyka i rozpoznawanie dermatofitoz Z wywiadu możemy dowiedzieć się istotnych informacji o możliwości ewentualnego zakażenia. Weterynarz powinien zapytać o pochodzenie zwierzęcia, a więc dowiedzieć się czy ostatnio nie przebywało w schronisku z innymi psami i kotami, czy się nie zgubiło i nie straciliśmy nad nim kontroli, czy może pochodzi z pełni kontrolowanego źródła jakim jest dobra hodowla. Powinniśmy ustalić czy zwierzę uczestniczyło w zawodach, pokazach, czy było transportowane w klatce, czy miało bezpośredni kontakt z innymi osobnikami. Jest to o tyle istotne, że pozwala nam stwierdzić możliwość bezpośredniego zakażenia. Należy ustalić, czy nie wystąpiły potencjalne czynniki wywołujące stres, takie jak krycie, czy cieczka, które mogą obniżać odporność ogólną organizmu i ułatwiać zakażenie. Nie możemy także pominąć historii leczenia pacjenta, ponieważ zarówno stosowane leki, jak i przebyte choroby mogą wpływać na status immunologiczny organizmu. Badanie kliniczne Dopiero później przechodzimy do badania klinicznego polegającego na dokładnych oględzinach skóry, ocenie włosów oraz opisie istniejących zmian chorobowych z ich lokalizacją. Badania dodatkowe Badania dodatkowe w przypadku grzybic stanowią ostateczne potwierdzenie podejrzenia choroby, są swego rodzaju „postawieniem kropki nad i”. Badanie w świetle ultrafioletowym emitowanym przez lampę Wooda jest prostym, bezbolesnym badaniem. Zawsze powinno być wykonane w pierwszej kolejności. Zielonkawa fluorescencja zmienionych obszarów skóry może świadczyć o zakażeniu M. canis. Wynik ujemny, a wiec brak tego świecenia nie wyklucza grzybicy, gdyż inne gatunki grzybów nie będą wykazywały takiego świecenia. Możliwe są również nieswoiste wyniki spowodowane przez maści z tetracyklinami, talk czy kurz, dlatego też w dalszej kolejności powinniśmy wykonać badanie mikroskopowe. Pobrane włosy i fragmenty zeskrobin skóry oglądamy pod mikroskopem szukając zarodników grzybów i oceniając potencjalne zmiany chorobowe. Badanie mykologiczne Tutaj jednak pojawia się problem, ponieważ obecność zarodników może świadczyć o zanieczyszczeniu skóry, a nie o samej chorobie. Jak wygląda grzybica u psa możesz zobaczyć na poniższym wideo Generalised ringworm in a dog UVL 1/2 Dobrze jest więc przeprowadzić hodowlę na podłożach mikologicznych, która stanowi ciągle złoty standard w diagnostyce dermatofitom. Pobrany ze zmian materiał posiewany jest na specjalne podłoże Sabouraud, a następnie inkubowany przez okres 30 dni i oceniany. W warunkach lecznicy bardzo przydatny okazuje się podłoże DTM (Dermatophyte Test Medium), który w sytuacji zakażenia grzybami zmienia barwę z pomarańczowej na czerwoną. M. Canis hodowla po 7 dniach | źródło: wikipedia Leczenie grzybicy u psa i kota Leczenie przeciwgrzybiczne może być miejscowe lub ogólne, a decyzja od tego jaką formę zastosujemy zależy od charakteru zmian chorobowych. Najczęściej musimy zastosować leczenie skojarzone łączące leczenie zewnętrzne z leczeniem ogólnym, bowiem samo podawanie preparatów przeciwgrzybicznych na skórę bardzo często okazuje się nieskuteczne. Leczenia miejscowego można spróbować w sytuacji niewielkich, pojedynczych zmian miejscowych u zwierząt krótkowłosych, trzymanych pojedynczo. Leczenie miejscowe powinno być poprzedzone ostrzyżeniem zmienionych miejsc i okolic. Zabieg taki ujawni dokładny zasięg zmian, usunie zakażone włosy i poprawi penetrację stosowanych leków. Pamiętajmy, że powinniśmy wygolić znaczną powierzchnię wokół zmian, gdyż dermatofity, niewidoczne gołym okiem, mogą znajdować się nawet do kilku centymetrów od obwodu zmiany. Ostrzyżone włosy bezwzględnie musimy usunąć, najlepiej spalić. Zwierzęta z dużymi, rozległymi, rozsianymi zmianami powinny być ogolone w całości. Nie bójmy się – włosy u naszego pupila odrosną. Sierść wokół zmian grzybiczych należy usunąć Leki przeciwgrzybiczne Dopiero na tak przygotowaną skórę stosujemy kąpiele z lekami przeciwgrzybicznymi lub maści zawierające: klotrimazol, mikonazol, terbinafinę, enilkonazol. Kąpiel leki przeciwgrzybiczne Leczenie grzybicy jest procesem długotrwałym i czasem wymaga nawet wielomiesięcznego stosowania leków, o czym weterynarz Cię uprzedzi. Doustne leki przeciwgrzybiczne obecnie stosowane to przede wszystkim: itrakonazol (Orungal), terbinafina (Lamisil). Stosujemy je aż do uzyskania efektu terapeutycznego, a więc do czasu uzyskania dwóch ujemnych wyników badania mikologicznego. Dawniej powszechnie ordynowane gryzeofulwinę oraz w mniejszym stopniu ketokonazol, ale z uwagi na dużą toksyczność i efekty uboczne, leki te nie są zalecane i na szczęście coraz rzadziej stosowane. Oczyszczanie środowiska życia Zapobieganie grzybicy Bardzo ważne w leczeniu i profilaktyce grzybic u zwierząt pozostają wszelkie zabiegi polegające na dekontaminacji (oczyszczeniu) środowiska życia chorych osobników. Polegają one na odkurzaniu podłóg, ścian a następnie ich dezynfekcji. Oczyszczeniu powinny też podlegać wszelkie przedmioty, legowiska, z którymi miały kontakt chore zwierzęta. Zabiegi te mają na celu znaczne ograniczenie ilości zarodników grzybów w otoczeniu. Pamiętaj także, że zdrowe osobniki mające kontakt z chorymi, również powinny być leczone choć tutaj możemy zastosować niższe dawki leków. Szczepionka przeciw grzybicy Warto także wspomnieć o szczepieniach, ponieważ na rynku obecne są preparaty do uodparniania zwierząt, ale sprawdzają się one u bydła i zwierząt futerkowych. Brak natomiast dowodów naukowych, że działają one także u kotów i psów – stąd szczepienia te nie są zalecane, ponieważ mogą przynieść więcej szkód niż korzyści. Grzybica od kota i psa u ludzi Grzybica od kota u ludzi Istnienie zakażenia grzybiczego u zwierząt bez wątpienia nie wolno zbagatelizować, gdyż stanowi ono zagrożenie dla człowieka -- szczególnie dla dzieci. Są one zoonozami. Grzyb Microsporum canis powoduje grzybicę skóry gładkiej, ale też owłosionej skóry głowy. Zakażenie u ludzi, w przeciwieństwie do zwierząt charakteryzują się nasilonym charakterem, często z dużą ilością ropnej wydzieliny i mogą prowadzić do trwałych wyłysień. Z własnej praktyki pamiętam panią, która mając zmiany na dłoniach chodziła do dermatologa i nie mogła uwierzyć, że może chorować na grzybicę skoro żadnych uchwytnych zmian u jej długowłosego kota (z wyjątkiem łupieżu) nie było. Przykład zmian grzybiczych u człowieka, spowodowanych przez dermatofity zamieszczono poniżej. Grzybica od kota u człowieka Podsumowanie Grzybice skórne choć występują powszechnie i są doskonale zbadane ciągle stwarzają ogromne trudności w diagnozowaniu i leczeniu, co może wynikać z bardzo różnego obrazu klinicznego, a także z konieczności stosowania długotrwałej terapii. Wszelkie choroby dotyczące skóry, zauważone przez właściciela, powinny być powodem niezwłocznego zgłoszenia się z psem czy kotem do gabinetu weterynaryjnego. Warto bacznie oglądać swoich podopiecznych czworonogów, gdyż niektóre ze schorzeń skórnych mogą stanowić poważne zagrożenie dla wszystkich dotykających ich, a w szczególności dzieci. Pamiętajmy, że o skuteczności leczenia w tym właśnie przypadku decyduje bardzo ścisła współpraca lekarza weterynarii i właściciela zwierzęcia, bez którego pełnego zaangażowania w leczenie nie może być mowy o sukcesie. Grzybicą naprawdę nie jest się trudno zakazić szczególnie od pupila, który może nie wykazywać pełnych objawów klinicznych. Późniejsze leczenie może być naprawdę długie i uciążliwe, dlatego nie bagatelizujmy nawet drobnych zmian dermatologicznych, ponieważ im szybciej zdiagnozujemy grzybicę u kota, czy psa, tym szybciej ją wyleczymy. Najlepiej zaś stosując zasady profilaktyki w ogóle na grzybice nie chorować, czego Tobie i sobie życzę. Mam nadzieję, że po przeczytaniu tego artykułu wiesz już jak rozpoznać grzybicę u swojego futrzaka i dlaczego ta choroba może być niebezpieczna. Masz pytania związane z leczeniem, lub profilaktyką grzybicy? A może Twój pies, czy kot właśnie przechodzą grzybicę? Zadaj je teraz w komentarzu pod artykułem, odpowiem najszybciej jak to możliwe.} Ljf03AS. 252 144 468 395 130 142 443 259 465

grzybica u kota zdjecia